میزبانی از میهمانان خورشید
شوق استقبال از عزاداران حضرت‌رضا (ع) سبب شده است که ایستگاه استقبال از زائران محله خاتم‌الانبیا (ص) حدود یک هفته زودتر از ایام شهادت برپا شود.
کتری نقره‌ای‌رنگی روی سماور بزرگ جا خوش کرده است. نزدیک که می‌شویم، صدای قُل‌قُل آب جوش شنیده می‌شود. کنار سماور هم کاسه قندی گذاشته شده است. کمی آن طرف‌تر، استکان‌های چیده‌شده به چشم می‌خورد. پذیرایی با یک چای شروع می‌شود و در بقیه غرفه‌ها خدمات‌رسانی به زائران ادامه دارد. چند جوان موکت‌های نمازخانه را پهن می‌کنند و در گوشه‌ای هم خانواده‌ای چنارانی که تازه از سفر رسیده‌اند، مشغول صرف ناهار هستند.
ما نبش خیابان پیامبراعظم۵۱ هستیم، جایی که شوق استقبال از عزاداران حضرت‌رضا (ع) سبب شده است که ایستگاه استقبال از زائران محله خاتم‌الانبیا (ص) حدود یک هفته زودتر از ایام شهادت برپا شود. همه پای کار هستند، از امیررضای پنج‌ساله تا سید‌رضا محمودی که مسئول موکب است و به مهمانان خوشامد می‌گوید.
محبوبه کرامتی به‌همراه دو دختر و دو نوه‌اش تازه از راه رسیده‌اند و مشغول صرف ناهار هستند. از چناران، زائر پیاده امام‌رضا (ع) شده‌اند. سال چهارمی است که توفیق زیارت در دهه پایانی صفر نصیب این خانواده می‌شود. حاج‌خانم کرامتی دو نوه‌اش، محسن و مریم، را نشان می‌دهد و می‌گوید: این بچه‌ها باید از همین سن کم با عشق به امام‌رضا (ع) بزرگ شوند. وصیت کرده‌ام این پیاده‌روی خانوادگی بعد از من هم ادامه داشته باشد.
علی شیرمحمدی و محمدعلی چنارانی دو پاکبان شهرداری منطقه۱۰ در موکب خاتم‌الانبیا (ص) هستند. از صبح تا عصر اینجا می‌مانند و نظافت موکب را برعهده دارند. آقا محمدعلی که شصت‌سال از خدا عمر گرفته است، می‌گوید: جاروکشی جلو پای زائر امام‌رضا (ع) برای همه ما پاکبانان افتخار است.
خداوند همه رفتگان را بیامرزد؛ ازجمله آن‌هایی که سال‌های قبل در این موکب بودند و به زائران امام‌رضا (ع) خدمت می‌کردند. یکی از آن‌ها محمد رنجبر بود، مسئول موکب و کارمند دوست‌داشتنی شهرداری منطقه۱۰ که دو سال پیش به‌دلیل ابتلا به بیماری کرونا از پیش ما رفت. حاج محمدرضا عزیزی هم دیگر خادم امام‌رضا (ع) و از قدیمی‌های محله بود که سال گذشته به‌رحمت خدا رفت.
یکی از قدیمی‌های محله و موکب خاتم‌الانبیا (ص) حاج‌علی نجفی است. او از همان سال اول، یعنی هشت‌سال پیش پای کار بوده و دهه پایانی صفر را در این مکان خدمت کرده است. حاج‌علی امسال دچار حادثه شده و پایش شکسته است؛ با‌این‌حال هر روز از صبح تا شب در موکب حضور دارد و رتق‌و‌فتق امور را برعهده می‌گیرد. هر‌از‌گاهی هم صدای بقیه در‌می‌آید که «حاجی به پای خودت فشار نیاور؛ بچه‌ها هستند.» او در جواب همه می‌گوید: دست خودم نیست؛ دوست دارم پذیرایی از زائران به بهترین شکل انجام شود.
* این گزارش چهارشنبه ۲۲ شهریور ۱۴۰۲ در شماره ۵۴۲ شهرآرا محله منطقه ۹-۱۰ به چاپ رسیده است.
لینک کوتاه
ارسال نظر
ماجرای عشق رابعه خانم و ساخت بیمارستان منتصریه 
شریعتی؛ محله‌ای به‌یاد سقراط خراسان 